Otobüs güzeli 234

Ben dönüyorum artık, üç beş güne Ankara’dayım. Herkes “oh iyisin, kal oralarda gelme” çekerken, ben askerlik gibi gün sayarak Avustralya’da yaşadım. Bülbülü altın kafese koymuşlar, bülbül “kedilerim bana küsmüş müdür acaba?” demiş.

Avustralya’ya veda niteliğindeki bu blog yazımı, müsaadelerinizle halk otobüslerine adamak istiyorum. Ben eski ekolojik evimde otururken trenle gidip geliyordum her yere, şimdi deniz kenarına taşındım, buradan otobüs var şehir merkezine. Sık sık otobüse biniyorum. Canımın içi, gözümün nuru oldu 234: Garden City via Port. Burada toplu taşıma çok pahalı, 1 haftalık toplu taşıma kartına 40 küsür dolar verdim, yani 100 liradan fazla. (Ama burada her şey zaten pahalı olduğu için elimde bir bardak soğuk suyumla geziyorum hep, hazırlıklıyım, cüzdandan para çıkar çıkmaz suyumu dikiyorum kafaya, serinliyorum.  Asistan maaşını dolara çevirince, daha çevirmeye uğraşırken bitiyor zaar.)

Ben buraya gelirken yanımda beş tane kitap getirdim. Dört ay kalacağım, zaten şehri gezerim boş zamanlarımda, seyahat ederim vs, pek okumam diye düşündüm. O kitaplarım iki ayda bitti, ben de şaşırdım. Hem de ilk iki ay, daha her yere yabancıyım, meraklıyım, genç ve heyecanlı zamanlarım, şehri filan geziyorum her akşam. Sonradan fark ettim, her gün bir saatten fazla zamanım toplu taşımada geçiyor, açıyorum okuyorum sakin sessiz. Ankara’da altı yıldır her yere arabayla gidiyorum, günde iki saatten fazla zamanımı trafikte hiçbir şey yapamayarak geçiriyorum. Sadece iş günlerini sayarak bir hesap yapsam 2880 saat ediyor. 880’i benden armağan olsun, iki bin saatimi direksiyona vermişim boşu boşuna. Doğru düzgün bir toplu taşımamız olsaydı belki ben o iki bin saatte okuyup edineceğim bilgilerle şimdi size neler neler anlatıyor olacaktım, ama gelin görün ki o saatlerde kendimi geliştiremediğim için şimdi ancak Devlet Bahçeli gibi hesaplar yapıyorum. İşte size Melbourne’ün 40.yılı!

“Avrupa’da herkes metroda kitap okuyor şekerim” klişesini bir de benim ağzımdan dinlediğinize göre devam ediyorum. Yeni evim 234’ün son durağında. Son durak demek bizim için gerilim demek, son durak demek korku, taciz, tecavüz demek. Burada ise son durak demek, sıkıla sıkıla yol tepeceğine arka koltuktan öne gelip şoförle muhabbet edeyim bari demek. “Hemşerim nerelisin?” diye de soramadığımız için (vallahi adınız ırkçıya çıkar, aman diyeyim) yan blog’dan arkadaşım Gülce’nin öğrettiği şekilde “bu harika aksanın kökeni ne?”, “bu çok güzel isim nereden?” gibi dolambaçlı sorularla sohbet ede ede eve gitmek mümkün; 234’ü sevmemek mümkün değil.

Geçen gün şoför, kartı olmayan birini otobüse almadı. Adam da sinirlendi, giderken orta kapıya dışardan vurdu eliyle. Ben de otobüsün içinde orta kapının orada duruyorum. Otobüs hareket etmişti aslında, durdu bu olay olunca, şoför kalktı yerinden bize doğru geldi, “her şey yolunda mı, iyi misiniz?” diye sordu. Ya ben bu şoförden eve alır beslerim, günde üç kere öperim. İyiyim kurban olduğum, dışarıdan cama vurdu alt tarafı, levyeyi enseme indirmedi ya, ne olacak… İyi miymişim, iyiyim, hay canını sevdiğim.

Buradaki otobüslerle bizimkileri kıyaslayacaksak eğer size muazzam önemli bir farkı söylemek isterim, Melbourne otobüslerinde tek başına seyahat eden tekerlekli sandalyede insanlar görebilirsiniz sık sık. Ben bundan daha önemli bir fark düşünemiyorum. (yani bir de tecavüz edip öldürmüyorlar burada, o da çok önemli tabi. Ona değinmiştik gerçi.) Durağa gelince baktı ki tekerlekli sandalyeli biri binecek, şoför kalkıp otobüsten iniyor, rampa gibi bir şey var onu açıyor, gerekiyorsa yardım ediyor; ineceği zaman da öyle. Aynı şey yaşlılar ya da bebek puseti olan kadın ve erkekler için de geçerli. Ha bir de, böyle özel ilgiye ihtiyacı olan biri otobüse binince şoför gaza basmadan aynadan izliyor, sağlam düzgün oturana kadar yolcu, bekliyor. Ne zaman ki titrek dedem götünü koltuğa denk getirip ayakları yere sağlam basıyor, şoför sonra hareket ediyor. Acele acele gitmek de yok, çünkü ayakta insanlar var, ya düşersek, ya başımızı bir yere vurursak? Ya ben bu davranışları görünce, nasıl anlatayım size bilemiyorum ama, el ele tutuşup hep beraber şarkı filan söyleyelim istiyorum şoförle, diğer yolcularla, dönerek dans edelim. Benim hayalimde müzikal film seti gibi otobüs 234.  

ferahlığına kurban, güzelim 234'üm

Şimdi toplu taşıma böyle olacaksa belki düşünebilirim ama ikinci evi arabası olan bir insan haline geldim. Bagajda bir hafta bana yetecek giyecek ve yiyecekle, okunmuş okunmamış ağzı yüzü yamulmuş kitaplarla, kirlisi temizi karışmış kesif kokulu spor eşyalarıyla, oynamayı bilmesem de bir taşı eksik tavlamla geziyorum. Arabamı çok seviyorum, maalesef trafikte çok sorun yaşıyorum, artık akıllandım kimseyle tartışmıyorum. Ankara’da iki kere ben arabanın içindeyken camımı yumrukladılar (olayların birinde ben haklıydım, birinde karşı taraf haklıydı, ama yumruklamakta hep haksızdılar.) Camımı açmayıp, arabadan inmeyip “Siz beni çok korkutuyorsunuz, polis gelmeden sizinle konuşmam, arabadan inmem” dedim. Polisi aradım, gelmedi. Arabamı seviyorum sevmesine de, bir gün döve döve öldürecekler, o gün 234’ü daha çok özleyeceğim gibime geliyor.

Yazımı bitirirken hepinizi güzel aksanlarınızın kökeninden öperim.

(edit: arkadaşlar, boğazınıza dil atarım demek değil bu, memleketinizden öperim demek, çirkinleşmeyin.)

Görüşürüz!

Önemli not: Bu arada polis raporum sonuçlandı. 233 dolar ceza yedim ayağımın ucunu koltuğa uzattım diye! 663 lira ediyor! Anlayacağınız ocak maaşı Türkiye'ye gelemeden bitti, hediye konusunda pek bonkör olamıyorum kusura bakmayın. Bonkör olamıyorum demek, hiçbirinize hiçbir şey alamadım demek. Şubat maaşı yatsın, bira ısmarlarım size, zaten ne yapacaksınız anahtarlığı bilmem neyi… haa eğer blog okurları olarak güldük eğlendik, çorbada tuzumuz olsun derseniz, yazıyı okuyan herkes 1 lira yollasa cezayı da öderiz, artan parayla 2 tane 100'lük Efe de alırız. Bu kapıyı açık bırakıyorum.

37 numara bir çift ayak

Polisten rapor yedim. Ceza değil henüz, inceleyeceklermiş, belki ceza belki uyarı vereceklermiş. Neden? Hayvanlığımdan. Trende ayağımı uzattım. Ya vallahi çok da hayvanlık yapmadım çünkü ayakkabımın altını basmadım koltuğa, baldırımın etini koydum sadece. Ama yok, medeniyet polisi gözümün yaşına bakmadı. Arkamdan sinsi sinsi gelmiş şerefsiz polis, önce bilet kontrolü yaptı, sonra dedi ki “Neden ayağınızı koyduğunuzu sorabilir miyim? Bakın her yere yazdık, ayağınızı koymayın yazdık. Neden yine de koydunuz? Ben şimdi rapor tutmak durumundayım.”

oysa bu arkadaş seyahatini cezasız tamamladı.

Ay böyle kibar olunca, terslenemedim ben de. “Olur mu efendim” dedim, “Ne demek, zahmet etmeyin, ben kendi raporumu kendim tutayım.” Bir yandan da diyorum, kesin kamu malına zarar vermek filan yazacak oraya, millet de banka molotofladım sanacak. Sınır dışı edecekler beni. Neyse "raporu sen doldur, ben doldurayım, aman memur bey ayakta kaldınız otursaydınız" derken, benim ineceğim durağa geldi tren. Tamam dedim, işlemler yetişmedi kısmet değilmiş, inerim ben, o da arkamdan yırtar atar kağıdı, ben de kurtarırım bu işten kendimi.  Söyledim, "memur bey kusura bakmayın ben iniyorum", dedim.

kimse buna da ceza kesmedi.
resmen hoca bana taktı ya! 

"Hayhay" dediler, trendeki bütün aynasızlar benim ineceğim durakta benimle indi, istasyonda raporumuzu doldurmaya devam ettik. Sanki treni ateşe verdim, uzadıkça uzuyor işler. O sırada bakışlarda bir gariplik oldu polislerin, lan ben de fark ettim bir gariplik var, yaşadım dedim, sevinçle haykırdım: “Amirim, esrar kokuyor!”. Benim prenses ayağımın kenarı için bu kadar kağıt harcayan medeniyet polisi sandım ki esrarkeşler için özel harekatı filan çağıracak, benim iş kaynayacak, hatta bana diyecekler ki “kusura bakma ayıp ettik, uyuşturucun yok kumarın yok, bir ayağın için laf ettik”, ben de “olur mu amirim siz benim kusuruma bakmayın, Ankara’ya bekliyorum mutlaka, yengeme selamlar" diyeceğim, öpüşüp ayrılacağız. Yok, sakin sakin havayı kokladılar, benim rapor bitince otçuya hapçıya gidip bakmaya karar verdiler. Neticede o rapor tutuldu. Sonra eşe dosta sorduk, bir şey olmazmış, belki ceza gelirmiş o kadar. Ben yine de, bütün gün gerçek bir kanun kaçağı ruh haliyle evde ses çıkarmadan oturdum. Hala cezamın kesilmesini bekliyorum.

Bu benim ayaklarımla ilgili ilk vukuatım da değil. Sene sanıyorum 2014, belki de 2013. Alper arkadaşımla otobüsle İstanbul’a Beirut konserine gidiyoruz. Otobüsün en arkalarında oturuyoruz, benim de ayağımda çarık var, Antep çarığı. (O zamanlar vegan değilim daha, deri giyiyorum.) O da kolay çıkıyor ayaktan, böyle sıkı ayakkabı gibi değil, çıkarmışım. Orada da durmamışım, öndeki iki koltuğun arasındaki kolluğa gerçek bir hayvan gibi ayaklarımın ucunu, birazcık uzatmış bulunmuşum. Ya nasıl böyle bir öküzlük yaptım inanın bilmiyorum, ama yapmışım işte.

antep çarığı böyle bir şey. 

Neyse Alper arkadaşım da boru gibi sesiyle edepsiz edepsiz anılarını anlatıyor, (Alper arkadaşımın terbiyesizliği, ben dinlemem konuşmam öyle şey), önümüzdeki dayı bence asıl Alper’in konuşmalarına sinirlendi ama neticede hırsını benim ayaklardan çıkardı. Arkasına dönüp bağıra bağıra: “Ben de diyorum ne kokuyor, ayağını uzatmış bi de, piss, çek şunları çekk!” filan dedi. Ya koku yok, orası tamamen yalan, kokuyu niye karıştırıyorsun… Rezillik resmen, yüzüm kızardı, oha dedim ne yapmışım, çektim ayağımı hemen. Neyse yolda bizim otobüs bozuldu, kenara çektiler, indik hepimiz otobüsten, vesileyle ön koltuklardan bir oğlanla tanıştık, oğlan da Beirut konserine gidecekmiş. Maşallah yakışıklı da çocuk, allah izin verirse yürüyeceğim, hazırlık olarak Alper’le arkadaşlığımızı vurgulamak için çocuğa sürekli “Alper benim kardeşimdir yaaa” minvalli şeyler söylüyorum. Ne de olsa Ankaralı oğlan, bunun konser dönüşü var. Hesaplarım aslında mantıklı. Çocuk gelin görün ki hiç acımadı, bıçağı çekip sırtıma saplar gibi şöyle dedi: “ O adam ne ayıp etti sana ya, önden bile duyduk, kokuyor filan dedi bir de, hiç gerek yoktu öyle demesine”. Neyse sonra ben bir daha görmedim oğlanı tabi. Ben numaramı zorla verdim diye hatırlıyorum ama aramadı galiba. Belki numaramı yazdığım kağıdı iki ayak parmağımın arasına sıkıştırıp öyle mi uzattım çocuğa kim bilir, ondan mı rahatsız oldu ki? Velhasıl o gün bugündür ayaklarımı insan içinde çok da şeyapmamaya çalışıyorum.

Bunlar da böyle anılarımdı. Hepinizin ayağına sağlık. 

bu fotoğrafın konumuzla ilgisi, konumuzun ayaklarım olması.
buradaki sivrilere alerjim mi var bilmiyorum, çok fena oldum ilk geldiğimde.
Nasıl da çirkin çıkmış foto, aslında normal ayak yani. 

Sydney'de bir koğuş ağası

Sydney'e gittim geldim. 4 gün kaldım.  Sabah evden çıktım, havaalanına gittim, uçağa bindim, Sydney'de indim, trene binip hostelime geldim.  Bunların hepsini o kadar kolay ve telaşsız yaptım ki, biraz canım sıkıldı. Başka bir şehir gezmenin "macera" olduğu zamanlar geçmiş artık, ne bileyim, bu duruma açıkçası biraz üzüldüm.

Tren beklerken karşımdaki manzaranın güzelliği. Tren gecikse de insanın gıkı çıkmıyor tabi sonra. Zaten tren gecikmiyor.

 Zaten bütün gün gezeceğim, hostele bir yatıp uyumaya gideceğim, boşuna para vermeyeyim diye "backpackers" hostellerinin birinde kaldım, 4 kişilik karma odada. Böyle şeyler kiminize çok sıkıntılı gibi gelebilir, benim için sorun değil. Benim zira lükse hiç düşkünlüğüm yok. Zottirik bir hostelde oda paylaşmakla güzel bir otelde kendi başıma kalmak benim açımdan tatilimin kalitesini pek değiştirmiyor. Rahat uyuyorsam bana ikisi de aynı.   Odaya geldim, iki tane Belçikalı oğlan çocugu var, bir de alman. Belçikler muay thai'ci, tişörtlerinden anladım. Soldaki ranzanın üst katı benim. Nerelisin, kaç yaşındasın gibi beylik tanışma faslını yaptık, sonra ben şehri gezmeye çıktım. Görmek istediğim her yer birbirine 15-20 dk yürüme mesafesinde olunca bütün şehri adımlamış oldum, bitmiş tükenmiş halde gece yarısı hostele döndüm.

Şimdiye kadar gördüğüm en büyük kauçuk ağaçları bunlar.
Ben çocukken bizim de kauçuk ağaçlarımız vardı ama onlar saksıdaydı. Bu kadar büyüyebildiklerini bilmiyordum.
Her gün bu agaçlara gittim mutlaka. 

Çocuklar memleketlerindeki dönercilerden "abi" ve "abla" kelimelerini biliyorlar, bana abla diyorlar. Kimsenin ismen tanışmaya niyeti yok, ben abla'yım, alman çocuk da doyşland. "Doyşland klimayı aç", "doyşland ışığı kapa", böyle iletişim kuruyoruz. Doyşlanda biraz köpek muamelesi yapıyoruz neden bilmiyorum. Gece geldim odaya, herkes kendine çekidüzen verdi. Hay allah, niye ki? "Abla oturacaksan eşyalarımı toplayayım, abla günün nasıl geçti, abla kurabiye aldık yiyebilirsin, sigara içiyorsan vereyim abla..." Şaşırdım ama hoşuma da gitti yani, biraz sordum sıkıştırdım, niye böyle yapıyorlar diye, durumu çözdüm sonunda. Bu allahın cezaları, etmez olasıcalar, benim yaşıma hürmet ediyorlar. Hürmet edilecek yaşa gelmişim ben hala bitli hostellerde bebelerle konaklıyorum. Ne iş yapıyorsun dediler, doktorum filan diyemedim, rezil olurum lan, öğrenciyim dedim, yediler. (Yiyecekler tabi, bakıyoruz kendimize o kadar) Yorgunum yatacağım artık, ben yatıyorum diye ışıkları kapadık, çocuklar ses çıkarmadan karanlıkta oturdu biraz, sonra onlar da yattı. Sabah oldu, duş almak için bana soruyorlar, artık durumu kabullendim, ben bir koğuş ağası oldum. Tuvalete girdim çıktım, benden sonra kimse girmiyor. Sandım ki "aganın poku üzerine pok olmaz", ondan bekliyorlar, yok ondan değilmiş, gittim efendi gibi havalandırmayı açtım, çocuklar nefes alabildi tekrar. E artık bir koğuş ağası olduğuma göre çeşitli sorumluluklarım olmalı, çocuklar kahvaltıya inmek için müsade istedikten sonra, dedim ki "durun, siz burda bir aydır kalıyorsunuz, var mı bir eksiğiniz ihtiyacınız?" Var dediler, biz bu odayı doğru düzgün temizletemedik bi türlü. Tepedeki vantilatörü gösterdiler, üstünde bir parmak toz olmuş, tozlar havalanacak diye çalıştıramıyoruz dediler. Tamam dedim, siz gidin kahvaltıya, bu işi de oldu bilin. Önce kalktım kapıya gerilimli bir not yazdım. "Lütfen odamızdaki vantilatör bugün temizlensin. İmza: People of #11" sonra tünedim ranzamın üstüne, yan yatıyorum, bir dizimi 45 derece kırdım, koğuş ağası yatışı yapıyorum kendimce, o sırada elimde bir tespih belirdi. Gözlerimi diktim kapıya, temizlikçi kızı bekliyorum tespih çekerek. Bir süre sonra kapıda anahtar sesi, temizlikçi kız geldi. Dik dik kızın gözlerinin içine baktım, sonra yavaşça gözlerimle vantilatörü işaret ettim, sonra tekrar kızın gözlerine... "Senin boynunu kırarım" bakışları atıyorum, kız "notu okudum, temizliycem" dedi, hiç ağzımı açmadım, bir koğuş ağası olarak herkesle konuşacak değilim, çenemi sol omzuma yanaştırarak onayladım kızı. Mahpus filmlerinden öğrendim bunu, mazisi kirli insanlar başlarını öne gelişigüzel eğerek değil, diagonal ve çok usulca çekerek onaylarlar, bu onay aynı zamanda "söylediğin şeyi yapmazsan böbreğine bıçağı yersin" onayıdır. Kız vantilatörü temizlerken nasıl olduysa ne olduysa ben girdiğim rolü karıştırdım, kendimi geline temizlik yaptıran kaynana rolünde "gız ranzanın altını da süpür, oralarda toz kaldı, boyu devrilesice" diye diye yerleri süpürtürken buldum. Bu kadar kişilik değiştirme fazla gelmiş olacak, gerisini hatırlayamıyorum. Kendime geldiğimde her şey normale dönmüştü, oda temiz, gelgelelim tespih hala elimde... Yüzümü yıkadım, açıldım, gittim biraz daha şehri adımladım. Çok güzel şehir, opera izlemek isterdim Sydney'de ama bütçemin elverdiği ölçüde davrandım, opera binasının dışını dolaştım, içinde de vestiyer ve tuvaleti gezdim. İkisi de güzeldi. Şehrin şahane plajları var, yağmurlu havada güneş yanığı oldum oralarda da. Bindim uçağıma Melbourne'e döndüm.

Bu haftasonu ev taşıyorum çünkü Nan beni evden attı. Yalnız kalmak istiyormuş allahın bozuğu. Deniz kenarında bir odaya taşınıyorum, son 1 ayım da böyle geçsin madem.

Ağası olduğum nacizane koğuşumuz.
 #11. 

Bu hafta güzel eyaletimiz Tazmanya'dayız.

Seyahat yazısı yazmanın manasını tam olarak anlayamıyorum. Gidecek olanlara fikir olması için faydalı olabilir ama şimdi ben kalktım Tazmanya'ya geldim, Allah aşkına kaçınız Tazmanya'yı ben de gezeyim diyip o kadar yol tepecek de benim yazımdaki tüyolardan faydalanacak? Beni utandırıp gelmeye niyetlenen olursa bir telefon açın bana, ben size anlatayım nereye nasıl gidiliyor.

Aman nesi var, bildiğimiz ağaç, bildiğimiz çayır demeyin.
Burası dünya mirası Cradle Mountain. 

bakınız Macca's.
Keşke yıllar önce bizde de böyle
farklı  isim yapsalardı,
senelerce analarımız babalarımız
telafuz edemeyerek kalp krizi
geçirmeseydi, bize de geçirtmeseydi. 

Tazmanya, ya da yerlisinin tabiriyle Tassie (çünkü Avustralyaca'da her şeyi kısaltıyoruz. Avustralya demeye bile takatimiz yok, Aussie diyoruz. Bu kısaltma işi başlı başına bir yazı konusu aslında ama azıcık bahsedeyim. Buraya gelecekseniz hiç İngilizce biliyorum diye sevinmemek gerek. Breakfast değil brekkie, afternoon değil arvo, sunglasses değil sunnies diyerek durumun vehametini gözler önüne sermek istiyorum. Ya hatta McDonald's var ya, onun adı uzun gelmiş, bildiğimiz McDonald's buraya mahsus adını kısaltmış: Macca's yapmış. Öyle bir kısaltma sevdası... Kısaltmayla ilgili değil ama Burger King'in de adı burada Hungry Jack. Ne alaka değil mi?)
Neyse, güzeller güzeli, kalp şekilli adamız Tassie'ye dönelim, bu ada Avustralya'nın bir eyaleti. Yani ayrı vize filan almadan Melbourne'den uçakla ya da feribotla kolayca gidiliyor. Tazmanya'nın yarısından çoğu milli park. Pek tesis yok, herkes her yerde kamp yapıyor, doğal bitki örtüsü çadır ve karavan. Ben aşağıya bir sürü fotoğraf koyacağım. Benim gezi yazısından anladığım bu çünkü. Onlara bakarsanız ne kadar şahane bir ada olduğunu anlayacaksınız. Bir de haritadan Tazmanya'nın yerine filan bakarsanız, nefis bilgilendirici yazı olmuş olur.

bu fotomuz Coles Bay'den. Herkes haritalarından Coles Bay'i bulursa dersimiz daha verimli geçer. İpucu vererek yardımcı olmak istiyorum: Freycinet Milli Parkına varmadan kuzeyde. Adanın doğusunda. 

Benim en sevdiğim yerlerden biri burasıydı: Friendly Beaches 

Koysa güzel koy, sahilse güzel sahil bizim de var ama işte doğa, az insan ve sıfır tesis olunca daha bir kendini gösteriyor. Upuzun bomboş sahiller, bir dikili taş yok, bir insan evladı yok, insan sanıyor ki kendi keşfetti o sahili. Marslı filmini izlemiş miydiniz, nedense benim aklıma hep o film geldi Tazmanya'da.

Yolda afyon tarlası gördük. Her tarafına çit çekmişler,
girerseniz yakarız filan yazmışlar, tırstık giremedik.
"Afyon, halkların afyonudur." Bu bir tazmanya deyişidir.  

Bu hayvan Wallaby.
 Şunun asaletsizliğine gelin hele.
Fukara tipli, emmi bakışlı. 

Ben yazmayı beceremediğim için sanmayın ki bir numarası yok buranın, gördüğüm en güzel yerdi. Her köşesini ayrı sevdim. Adanın yarısından çoğunda ne internet ne telefon çekiyor, ona biraz delirdim gerçi. Yolda nüfusu sanırım 5 olan bir kasabanın barında durduk wifi sormak için, "biz hepimiz yaşlıyız" diye cevap verdi adam. Zaten ilk adaya geldik, saçma bir şekilde DVD kiralama yerleri var. "Lan DVD mi kaldı, kiralamak mı kaldı, allah allah" derken günler içinde anladık, yokluktan, sıkıntıdan DVD'den film izliyor tazmanyalılar. Şimdi çok afedersiniz de, burası Küba olsa bıdıbıdı edersiniz, Avustralya'nın eyaletinin yarısında telefon çekmiyor, hiç çıt duymuyorum... Neyse konumuza dönelim, Diyordum ki çok güzel yer Tazmanya. Ben de çok güzel günler geçirdim. Kanguru gördüm, sonra öğrendim ki o kanguru değilmiş wallaby'ymiş. (Sonra baktım wallaby kıymasından köfte satıyorlar, oncağız yenir mi yav!) Wombat gördüm, size de videosunu koydum aşağıya, götünü ısırmalık koala suratlı bir şey. Sarılıp sarılıp bırakmayasın gelir, öyle bir şirinlik. Adını bilmediğim ağaçların gölgesinde, daha önce hiç sesini duymadığım kuşlarla, hiç görmediğim böceklerle yürüdüm, koştum, yüzdüm. Okyanusta Antartika'dan gelen soğuk dalgalarda yıkandım. (duş bulamadım, öyle yaptım artık. ben azcık pisimdir zaten.) Sonra gece olduğunda başımı kaldırıp gökyüzüne bakarken şunu düşündüm, nerede olursak olalım gece hepimiz aynı yıldızları izliyoruz. Ve bu gerçekten her şeyden güzel. (Artık bu size ne kadar teselli olursa... Görüyorsunuz ben elimden geleni yaptım.)

Ayrıca yıldızlı bir gökyüzü, her türlü havai fişek gösterisini döver. Yılbaşında havai fişeklere bakmaya gittim, yine hiç sevmedim. Zaten bu sene de hiç güzel giremedim. Giremiyorum ben yeni yıllara güzel. Denemeyi bıraksam daha iyi olacak. Sonra yine terör filan derken, güzel giren de sabah bok gibi uyandı ki... Takvim değişiyor diye yoktan yere kendimize mutluluk uyduracaktık, uyduramadık. Ben yarın sabah Sydney'e gidiyorum, 4 gün kalacağım. Yazılacak bir şeyi olursa yazacağım. Böylece buralara kadar gelip blog açmamın bir manası olmuş olacak diye umuyorum. Olmazsa da reglim geliyor yine, onu yazarım. heheheh yok lan her ay yazmam merak etmeyin. 

o kadar güzel sahil filan dedim yazıda ama bir güzel sahil fotosu çekmemişim.
bu fotoğrafın sağında görülmeyen yer çok güzel bir sahildi mesela. Benim sözüme güvenebilirsiniz. 

Şortlu, şıpıdık terlikli yeni yıl

Güzel arkadaşlarım, 2015 korkunç bir yıldı, 2016 iyice batırdı. Hayret verici bir şekilde ikisinden de sağ çıkmayı başardık. Hepimizi kutlarım. Kaybettiğimiz dostlarımızı, kardeşlerimizi anmaktan yıl içinde bir katliamı anmadığımız gün kalmamış olsa da, yeri geliyor yüzümüz yine de gülüyor, çocuklar büyüyor, kedili videolar izliyoruz, bir şekilde yaşıyoruz. 

Ben geçen sene bu vakitlerde çok zorlanıyordum, pek de gülemiyordum zaten. “Keşke doğmasaymışım” noktasında bir yerlerdeydim. O ruh haline yakışır bir şekilde yılbaşı da korkunç geçmişti. İstanbul’a babamların yanına gitmeye çalışmıştım ama uçağım o kadar çok o kadar çok rötar yapmıştı ki, yeni yıla Esenboğa’da tek başıma ağlayarak girmiştim. Bir yandan ağlıyorum, bir yandan da düşünüyorum, şurada tatlı tatlı ağlarken bir kadeh viski alsam havaalanının aynı yerde hem viski hem tarhana çorbası satmayı başaran mekanlarından birinde, gideceği yere yetişememiş aşırı yakışıklı biriyle filan göz göze geliriz, olaylar gelişir, sonra çocuklarımıza anlatırız güleriz, film gibi olur ne güzel; ama etrafta yeni yıla havaalanında girdiği için üzülen bir tek ben vardım, geri kalan herkes noel baba dövmeye ant içmiş sarıklı cüppeli dayılar, viskiden de anlamam zaten, ağlaya ağlaya havaş’a binmiştim, havaş da yoktu, melih gökçek’in servislerine binip, kös kös eve dönmüştüm. Neticede ne varsa ailemizde, ne varsa dostlarımızda var. Geçen yıl onların sevgisi ve desteğiyle (belki farkında olmasalar bile) bir şekilde geçti. Bence gerçekten pek farkında değiller, (değilsiniz diyeyim ya da), hepinize çok teşekkür ederim, iyi ki varsınız. 

Avustralya yeniyıla sizden önce girecek evet ama 15 saat önce değil, o yüzden bu geçen senenin fotoğraflarından.
Bu akşam kutlayalım, bir sonraki yazıya kendi çektiğim fotoğrafları koyarım.
Zaten  bence havai fişek Melbourne'de de olsa köylü eğlencesi, hiç sevmediğim bir şey.

Siz yapar mısınız bilmiyorum, ben her sene yeni yıl kararları alırım. Sonra o kararları uygulayamam. Sonra ne beceriksizim lan, bu sene de bambaşka bir insan olamadım diye kendimi yererim. Bu sene tam kağıdı kalemi elime aldım, kararları yazacağım, “yazmıyorum lan” dedim. Yazmıyorum. Yeni kararlar almıyorum. Bambaşka filan olmayacağım 2017’de. Çok meraklıysa değişime, 2017 kendisi bambaşka olsun. Ben iyiyim, dünya kötü. Dini referansla geliyorum hazır olun, anneannemin iddiasına göre Muhammed’in bir hadisi varmış: “Kolaylaştırın, zorlaştırmayın.” Var mıdır yok mudur böyle bir söz bilmiyorum, sanırım dinle alakalı tek sevdiğim söz bu. Hayat bizim için aksini yapsa da, bari biz kolaylaştıralım, zorlaştırmayalım.

Ama duramadım, yine de alternatif kararlar aldım. Şöyle ki:

1.     Bu sene hiç tartılmayacağım. Her sene ocakta 10, şubatta 15, martta 20 kilo versem toplamda 45 kilo vererek nisanı göremeden ebedi yolculuğuma uğurlanırım inşallah diye rejim planları yaparım. Tamam yeter. Veganım, günde on öğün sebze meyve yiyorum, spor yapıyorum. Bu sene tartılmayarak bu konuya ayırdığım nöronlarımı boşa çıkarıyorum. Azıcık dinlensinler, yazıktır.

2.       Bu sene, hepinizin lisede okuyup bitirdiğini tahmin ettiğim, bu yüzden utanarak “bunları hemen okuyup bitirmem lazım, çok büyük rezillik” başlıklı 300 kitaplık bir liste yapmayacağım. Okumayı çok seven bir insanım, canım çektiği gibi okumaya devam edeceğim. Hem belki sizin o lisede okuduklarınızı kırk yaşında ilk kez okumanın güzelliği ayrıdır, ne biliyoruz? (Nasıl okudunuz olum o kadar kitabı lisede ya, ben ders çalışıyordum, ondan mı acaba o arayı kaçırdım? Sizin yüzünüzden cahil hissediyorum kendimi, okuyan yazan arkadaşlar da zor.)

3.       “Bu sene insanlara karşı daha sıcak ve sevimli olmaya çalışacağım” da her yılki listede yerini mutlaka alırdı. Şimdi ben ağzı bozuk, sivri dilli ve şartlar aksini çok gerektirmedikçe ters bir insanım. Siz öyle tanımıyorsanız beni, şartlar aksini gerektirmiş demektir. Yıllardır ben de uğraşıyorum pembe osuran bir prenses olmaya. Ama olmuyor. Olmasın ya ne yapalım. 29 yıldır olmadı, bu yıl da olmayıversin. 

4.       Maalesef telefonuma bağımlıyım. Saatlerce instagrama bakabilirim, bakıyorum da. Bu sene bu da serbest, içkim yok, kumarım yok, bir instagramım var, o da oluversin. 

2015 kötüydü, 2016 daha kötüydü, 2017 daha bile kötü olabilir. Dünya zalım, bari kendimize çok da şeyapmayalım. Zaten hepimiz uçurumun kenarında yürüyoruz, zorlaştırmayın, kayar düşersiniz maazallah. Bir de kimin gerçekten yardıma ihtiyacı olduğu filan dışardan çok belli olmuyor bazen, sevdiğiniz insanların halini hatrını sorun sık sık, “ iyiyim ya nolsun” diyip geçiştirsem de aslında bana zamanında o ilaç oldu. Tekrar teşekkür ederim, eksik olmayın.

Herkese hayatta kalabildiği ve arada bir de kedili videolara gülebilecek kadar yaşama sevincini koruyabildiği bir yıl dilerim. Dahası bende de yok ki size dileyeyim, bu kafi. 

(Başlıkla yazının alakası yok biliyorum, ama kan benim damar benim, istediğim başlığı koydum.)