30 Aralık 2016 Cuma

Şortlu, şıpıdık terlikli yeni yıl

Güzel arkadaşlarım, 2015 korkunç bir yıldı, 2016 iyice batırdı. Hayret verici bir şekilde ikisinden de sağ çıkmayı başardık. Hepimizi kutlarım. Kaybettiğimiz dostlarımızı, kardeşlerimizi anmaktan yıl içinde bir katliamı anmadığımız gün kalmamış olsa da, yeri geliyor yüzümüz yine de gülüyor, çocuklar büyüyor, kedili videolar izliyoruz, bir şekilde yaşıyoruz. 

Ben geçen sene bu vakitlerde çok zorlanıyordum, pek de gülemiyordum zaten. “Keşke doğmasaymışım” noktasında bir yerlerdeydim. O ruh haline yakışır bir şekilde yılbaşı da korkunç geçmişti. İstanbul’a babamların yanına gitmeye çalışmıştım ama uçağım o kadar çok o kadar çok rötar yapmıştı ki, yeni yıla Esenboğa’da tek başıma ağlayarak girmiştim. Bir yandan ağlıyorum, bir yandan da düşünüyorum, şurada tatlı tatlı ağlarken bir kadeh viski alsam havaalanının aynı yerde hem viski hem tarhana çorbası satmayı başaran mekanlarından birinde, gideceği yere yetişememiş aşırı yakışıklı biriyle filan göz göze geliriz, olaylar gelişir, sonra çocuklarımıza anlatırız güleriz, film gibi olur ne güzel; ama etrafta yeni yıla havaalanında girdiği için üzülen bir tek ben vardım, geri kalan herkes noel baba dövmeye ant içmiş sarıklı cüppeli dayılar, viskiden de anlamam zaten, ağlaya ağlaya havaş’a binmiştim, havaş da yoktu, melih gökçek’in servislerine binip, kös kös eve dönmüştüm. Neticede ne varsa ailemizde, ne varsa dostlarımızda var. Geçen yıl onların sevgisi ve desteğiyle (belki farkında olmasalar bile) bir şekilde geçti. Bence gerçekten pek farkında değiller, (değilsiniz diyeyim ya da), hepinize çok teşekkür ederim, iyi ki varsınız. 

Avustralya yeniyıla sizden önce girecek evet ama 15 saat önce değil, o yüzden bu geçen senenin fotoğraflarından.
Bu akşam kutlayalım, bir sonraki yazıya kendi çektiğim fotoğrafları koyarım.
Zaten  bence havai fişek Melbourne'de de olsa köylü eğlencesi, hiç sevmediğim bir şey.


Siz yapar mısınız bilmiyorum, ben her sene yeni yıl kararları alırım. Sonra o kararları uygulayamam. Sonra ne beceriksizim lan, bu sene de bambaşka bir insan olamadım diye kendimi yererim. Bu sene tam kağıdı kalemi elime aldım, kararları yazacağım, “yazmıyorum lan” dedim. Yazmıyorum. Yeni kararlar almıyorum. Bambaşka filan olmayacağım 2017’de. Çok meraklıysa değişime, 2017 kendisi bambaşka olsun. Ben iyiyim, dünya kötü. Dini referansla geliyorum hazır olun, anneannemin iddiasına göre Muhammed’in bir hadisi varmış: “Kolaylaştırın, zorlaştırmayın.” Var mıdır yok mudur böyle bir söz bilmiyorum, sanırım dinle alakalı tek sevdiğim söz bu. Hayat bizim için aksini yapsa da, bari biz kolaylaştıralım, zorlaştırmayalım.

Ama duramadım, yine de alternatif kararlar aldım. Şöyle ki:

1.     Bu sene hiç tartılmayacağım. Her sene ocakta 10, şubatta 15, martta 20 kilo versem toplamda 45 kilo vererek nisanı göremeden ebedi yolculuğuma uğurlanırım inşallah diye rejim planları yaparım. Tamam yeter. Veganım, günde on öğün sebze meyve yiyorum, spor yapıyorum. Bu sene tartılmayarak bu konuya ayırdığım nöronlarımı boşa çıkarıyorum. Azıcık dinlensinler, yazıktır.
2.       Bu sene, hepinizin lisede okuyup bitirdiğini tahmin ettiğim, bu yüzden utanarak “bunları hemen okuyup bitirmem lazım, çok büyük rezillik” başlıklı 300 kitaplık bir liste yapmayacağım. Okumayı çok seven bir insanım, canım çektiği gibi okumaya devam edeceğim. Hem belki sizin o lisede okuduklarınızı kırk yaşında ilk kez okumanın güzelliği ayrıdır, ne biliyoruz? (Nasıl okudunuz olum o kadar kitabı lisede ya, ben ders çalışıyordum, ondan mı acaba o arayı kaçırdım? Sizin yüzünüzden cahil hissediyorum kendimi, okuyan yazan arkadaşlar da zor.)
3.       “Bu sene insanlara karşı daha sıcak ve sevimli olmaya çalışacağım” da her yılki listede yerini mutlaka alırdı. Şimdi ben ağzı bozuk, sivri dilli ve şartlar aksini çok gerektirmedikçe ters bir insanım. Siz öyle tanımıyorsanız beni, şartlar aksini gerektirmiş demektir. Yıllardır ben de uğraşıyorum pembe osuran bir prenses olmaya. Ama olmuyor. Olmasın ya ne yapalım. 29 yıldır olmadı, bu yıl da olmayıversin. 
4.       Maalesef telefonuma bağımlıyım. Saatlerce instagrama bakabilirim, bakıyorum da. Bu sene bu da serbest, içkim yok, kumarım yok, bir instagramım var, o da oluversin. 

2015 kötüydü, 2016 daha kötüydü, 2017 daha bile kötü olabilir. Dünya zalım, bari kendimize çok da şeyapmayalım. Zaten hepimiz uçurumun kenarında yürüyoruz, zorlaştırmayın, kayar düşersiniz maazallah. Bir de kimin gerçekten yardıma ihtiyacı olduğu filan dışardan çok belli olmuyor bazen, sevdiğiniz insanların halini hatrını sorun sık sık, “ iyiyim ya nolsun” diyip geçiştirsem de aslında bana zamanında o ilaç oldu. Tekrar teşekkür ederim, eksik olmayın.


Herkese hayatta kalabildiği ve arada bir de kedili videolara gülebilecek kadar yaşama sevincini koruyabildiği bir yıl dilerim. Dahası bende de yok ki size dileyeyim, bu kafi. 

(Başlıkla yazının alakası yok biliyorum, ama kan benim damar benim, istediğim başlığı koydum.)

10 Aralık 2016 Cumartesi

Zincirlikuyu Metrobüs

Tövbe estağfur akıldan kusurluluğum tuttu, sırasıymış gibi Java öğrenmeye çok sardım. Geçen hafta online kursa başlamıştım, tabi ki devam etmem diye düşünüyordum, valla her gün açıyorum öğreniyorum. Bir de triplere girdim, burada yaz günü salak salak kapşonlar giyip geziyorum, eşe dosta mesaj atıyorum, “banka borcunuz varsa sileyim bilgisayar hekırı oldum ben” diye. (Varsa söyleyin, bu ay bendensiniz.)

Hem şu davranışımdan hem de genel olarak halimden durumumdan anlayacağınız üzere, ben güzel ülkemde değil de, bir süre başka yerde çalışsam, memleketimiz için büyük bir kayıp değil. Benim ülke değiştirmeme beyin göçü denemez, goygoy transferi denebilir. Ama herkes benim gibi akıldan kusurlu değil. Çiçek gibi arkadaşlarım var, pırlanta zekalı insanlar, dünyanın başka başka yerlerinde çalışıyorlar. Bizde yurtdışında yaşamaya “yurtdışına kapağı atmak” denir, illa ki iyi bir şey olduğu düşünülür. Ama her şey uzaktan göründüğü gibi değil, evinden uzakta olmak kolay bir şey değil. Neden başka ülkede yaşamak senin ülkenden iyi olsun ki? Kovulmadan neden gider bir insan ülkesinden? Ben bu soruların cevaplarını bilmiyorum. Belki onlar bilir diyerek yerini yurdunu bırakıp başka memleketin üniversitesine giden arkadaşlarıma anket yaptım. “Bülbülü altın kafese koymuşlar, yine de vatanım demiş mi?”, “Modern zamanlarda aşk buharlaşıp uçmuş mu?”, “Şişman Pelin olur mu?” sorularına cevap aradım.

Çeşit çeşit arkadaşıma sordum, İtalya’dan Avusturya’ya, Amerika’nın dört bir yanından arkadaşlarıma, İsviçre’ye, burada tanıştıklarıma, tanıdık olan her yere, herkese sordum. Cümle cümle herkesin cevabını yazmayayım size, anketimin sonuçlarını kendim anladığım gibi yazıyorum. (Güzelim cevaplarını piç ediyorsam böyle yaparak, arkadaşlarımdan özür diliyorum.)
  •            Benim çevremde üniversite okumaya yurtdışına giden insan sayısı çok az. Zurnanın zırt dediği yer “doktora”. Giden doktora zamanı gidiyor, dönecek insan doktorası bitince dönüyor, doktora bittikten sonra dönmeyen yakın zamanda dönmeyi düşünmüyor.
  • ·         Kimsenin ülkesini sevmediği yok, herkes seviyor özlüyor. Ama "her şeyin bir zorluğu var, yurtdışında yaşamanınki de bu" demişler, alışmışlar. Bir arkadaşım dedi ki, “Evet uzakta olmak zor ama bi Zincirlikuyu metrobüs değil.”
  • ·         İlk giderken aslında daha çok bilimsel olanaklar için, daha iyi bir eğitim için, Türkiye’ye dönünce daha iyi bir kariyeri olur diye, bir de hayat tecrübesi olsun diye gidilmiş. Genelde "giderim daha da dönmem" diye yola çıkılmamış. Gidilecek, doktora yapılıp dönülecek, böylece Türkiye’de daha iyi bir hayat kurulacak. Plan aslında bu. Ama ülkenin siyasetinin lağım çukuru haline gelmesi arkadaşlarımı memlekete dönmekten caydırmış.  (Yani herkes caymamış ama şu an Türkiye’de olmama sebeplerinden en önemlisi bu gibi anladım ben.) Hatta akademisyenliği bırakmayı düşünmesine rağmen yine de Türkiye’ye dönmeyi düşünmeyen arkadaşım bu duruma bir örnek.
  • ·         Türkiye’deki üniversiteleri beğenmiyorlar çoğunlukla. Arkadaşlarım kabahati farklı farklı yerlerde bulmuşlar, o konuya girmeyeceğim hiç ama ortaklaştıkları nokta şu: İnsanda heyecan uyandıran, teşvik eden, akademisyeni ilerletecek bir ortam yok.
  • ·         Aileyi çok özlüyor herkes, bir de arkadaşları. Dağın taşın yemeğin çayın lafını eden yok. Kimse çiğ köfte de demedi, oysa ben iki ayda özledim. (burda gözleme var, çiğ köfte yok. hiç yok.) 
  • ·         Ne olsa dönersiniz diye sordum, çoğu arkadaşım “geldiğimde üniversiteye biraz faydam olacağını hissetsem gelirim” dedi. Daha iyi hayat şartlarını bırakıp Türkiye’ye dönmeye razı olurum diyen sayısı çokça benim çevrede, takdir edersiniz ki yurdunu seven arkadaşlarım var. Ama gel gör ki döndüklerinde memlekete faydalı olacaklarını hissedemiyorlar bile. Ortam öyle çorak. Kimse “kaçtım kurtuldum, ne gelicem lan Türkiye’ye” demedi.  Ama biraz umut, biraz dayanışma, tünelin sonunda ışık, neyse artık, o olsa gelirim diyorlar. Bir arkadaşım hariç; o ancak ülkeye reset atılırsa gelmeyi düşünürüm dedi, o diğerleri gibi azıcık umudun peşine gelmeye ikna değil. Ona da hak veriyorum, bütün arkadaşlarıma hak veriyorum ben.
  • ·         İngilizce konuşulan ülkede olmayanların canını dil meselesi daha çok sıkıyor. Ama asıl dertleri kendini anlatamamak değil, anadilini konuşamamak. Ben de hiç sevmiyorum başka dil konuşmayı, İngilizcem de iyi baya ama yine de içim sıkılıyor başka dilde konuşurken. Türkçe öyle mi, sabah açıyorum ağzımı, uyuyana kadar kapamıyorum.
  • ·         Bir de benim arkadaşlarımın hiçbiri zenginlik peşinde koşmuyor, hayatları boyunca da koşmayacaklarını tahmin ediyorlar. Bu nedenle orta halli insanın hayatının kaliteli olabildiği yerler cazip oluyor. Para peşinde koşmak istemediğin için ülkende çalışmamak ne garip değil mi? 
  • ·         Son olarak herkes bir kafa rahatlığından bahsediyor. Benim en iyi empati kurabildiğim nokta bu. Dünya atarlısı bir insanım ben. Elektrik direğinden, duvara kadar her şeye kinlenip öfke kusabilirim. Buraya geldiğimden beri bir allahın kuluyla gerilmedim. Kimse sırada önüme geçmeye çalışacak diye önümdekinin götüne yapışmadım. Gece eve dönerken seri adımlarla yürüyüp başımı önüme eğme ihtiyacı duymadım. Çantam açık mı diye elli kere kontrol etmiyorum. Süpermarket kasasında cüzdanımı bulamadım geçen gün, arıyorum yok, kesin var ama biliyorum, bulamıyorum, çantayı döktüm tezgaha, yere düşürüyorum eşyaları telaştan, bok ettim ortalığı, yüzüm kıpkırmızı oldu, arkamda 3-5 kişi var, bekliyorlar, “çok pardon, çantam çok kalabalık, hay allah” filan geveliyorum bir şeyler… Herkes gülümsüyor, rahat olayımmış, sorun yokmuş. Şimdi diyeceksiniz ki bunun için beyin göçü mü olur… Herkesin bahsettiği kafa rahatlığı bu annem. Küçük şeyler ömrümüzü kemiriyor. Biliyorum döndüğümde hemen ilk gün biriyle yanlışlıkla çarpışacağız ve o hayvan ben pardon dememe rağmen bana bağıracak. 

Yani demem o ki, kuyruklarda önünüzdekinin işi uzun sürünce üfleyip püflerken iki kere düşünün. Üniversitelerimizin geleceği için, aydınlık yarınlar için üflemeyin, püflemeyin.


not: şişman pelin olur, arzu edenler döndüğümde kendi gözleriyle görebilirler :/
bir not daha: dönüş biletimi aldım, çok mutluyum. 
son not: hiç arayıp sormayan arkadaşlar var, döndüğümde ağzınıza sıçacağım. 


bir Ankaralı olarak hiç metrobüs çilem olmadı ama acınız acımızdır kardeşlerim. 

29 Kasım 2016 Salı

Ayıp olmazsa yediğimi içtiğimi anlatacağım.

Güzel arkadaşlarım, umarım hepiniz iyisiniz. Ben iyiyim, keyfim yerimde, havalar hala tam ısınmadı, buraya yaz gelsin diye gözümü göğe diktim, bekliyorum. Çok şükür excel belasından kurtuldum. İki tane tablo yapıp, kutuları farklı renk boyamayı öğrenince, hemen havalara girdim, online kursa yazıldım, Java öğreniyorum. Aranızda gülenler var, kendi ayıpları... Heves şu hayatta çok önemli bir şeydir.  

Hiçbir yeri gezmemek konusundaki inadımı sürdürüyorum. Ben zaten “turist tipi” bir insan değilim, gezmekle ilgili bir heyecanım yok. Birisi “Şurası çok güzel mutlaka git” dediği zaman benim beynimde hiçbir hareketlenme olmuyor. Ben de orayı görmeyivereyim diye düşünüyorum. 

(Şimdi Allah utandırmasın karikatür anlatmaya çalışacağım, aradım aradım bulamadım çünkü. (Bulan yollarsa çok güzel olur.) Baltalı İlah diye hatırlıyorum, karşısında da tatilci bir eleman, bunlar denizin içindeler. Bu tatilci adam diyor ki Baltalı İlah’a, “sen bacaklarını aç, ben arasından geçeyim.” Baltalı İlah da “geçmeyiver” diyor. Karikatür bu kadar. Ben bu “geçmeyiver”i o kadar seviyorum ki, arabamın arkasına yazdırasım var. Ben de “gitmeyivereyim”. O güzelliği de görmeyivereyim… Belki uyuşukluğuma bahane. Olsun.) 

Uzun lafın kısası yeni yerlere gitmeyiverdim, size anlatacak ilginç bir şey görmedim. Görseydim "yediğim içtiğim benim olsun, size gezip gördüğümü anlatayım" diyebilirdim. Oysa şimdi size yediğimi içtiğimi anlatmak durumundayım.

Yalnız iyi yiyorum. Bir gittiğim yere bir daha gitmeden, farklı farklı, dünyaları yiyorum. Restoranlarda tabağın fotoğrafını çekmek adetim olmadığı için onları gösteremeyeceğim. Ama burada tövbe hiç bilmediğimiz şeyler var yemelik. Onları göstereyim size, siz de öğrenin istiyorum. Ben hiç görmediğim bilmediğim bir sebze meyve yoktur dünyada sanıyordum, ne de olsa internet var, illa ki görürüz sanıyordum. Öyle değilmiş. Adını sanını bilmediğim, ilk defa gördüğüm bir sürü şey yedim. Sanıyorsanız ki size avokado anlatacağım, mango anlatacağım, yanılıyorsunuz. Benim hacı nenem de biliyor avokado kaşıklayıp kahvaltıda yemeyi. Gerçekten değişik şeyler var diyorum size. Buyrun başlıyorum:

Jack fruit: Aşağıdaki fotoğrafta güzide meyvemiz jackfruit'u görüyoruz, dışı ve içi. Bununla ilgili ben bir yazı okumuştum, dünyada açlığın sonu olacak, bunun sayesinde dünya kurtulacak filan diyordu yazıda. Böyle çoşmasının sebebi 15-20 kiloluk kocaman meyveleri olması, bir de ağacının tekrar tekrar meyve veriyor olması. Meyvesi de bol kalorili, besleyici. Neyse açlığa çare olayı filan zevzeklik tabi ama sizi bilemiyorum ben bunu ilk kez burada gördüm. Tadı çok nefis, ananasla mango karışımı gibi, bir şeyin tadını anlatmak zor tabi biraz. Ben sevdim diyerek devam ediyorum. (Aslında bir de star fruit yedim, ama onun fotoğrafını çekmeyi unutmuşum. Ona da şöyle şuradan bakıverin, yine görürsem foto da çekerim. Onun tadı biraz ekşi. Bulursam dragon fruit ve passion fruit da yiyeceğim, onları daha hiç görmedim de. Hepsini gösteririm size de bulabilirsem. Burada papaya da var ama gerçi o galiba Türkiye'de de var.)








Değişik asya sebzeleri: Bunlara bakıp bakıp lahana değil mi o, pazı değil mi o demeyin, değiller. Başka şeyler bunlar. Hepsinin tadı da farklı farklı. İnce yapraklı olan Kangkung. Şimdi en uyduruk isimli olanla başlayınca sallıyormuşum gibi oldu farkındayım ama gerçekten öyle. Beyaz sapları birbirine bağlı tombik gibi olan Bok Choy. Öbürü Gai Lan olabilir de, olmayabilir de, o konuda ben de emin değilim. Bir keresinde Gai Lan  aldım pişirdim ama fotoğrafı çekmek için tekrar markete gittiğimde hangisiydi tam hatırlayamadım. Sanki buydu. Yemeği nasıl yapılıyor bilmiyorum, ben ıspanak yemeği yapar gibi pirinçli filan yaptım. Bence güzel oldu ama kesin öyle yapılmıyordur. Zaten benim mutfak adetlerim de Türkiye’deyken biraz daha Avrupaiydi, bir kinoa sevdası, bir chia düşkünlüğü, kahvaltıda smoothie hazırlamalar vardı. Buraya gelince kendi tarhanamı kurutmadığım kaldı, iki güne bir salçalı soğanlı tencere yemeği pişiriyorum.







Vegemite:  Bu böyle katran gibi, macun gibi bir şey. Tadı da garip, kokusu da garip. Burada çok meşhur, herkesin evinde var, buradan başka hiçbir yerde de yok sanırım. Ekmeğe sürülüp yeniliyor ama azıcık sürmek gerekiyor çünkü bok gibi bir şey, az yenebiliyor. Avustralyalılar çocuklarına yediriyormuş, tadı kötü olunca anneler çıldırmıştır tabi, "kesin çok faydalı bu yoksa neden böyle iğrenç olsun" diye dayıyorlardır çocuklara kaşık kaşık. Çok merak ederseniz ben getireyim bir kutu, beraber bir kere tadına bakar, bir daha yemeyiz.







Bonus 1 – Vegan krep & armut tatlısı  
Bunu yapan krepçi Türk, adam akıllı, Türk diye kebapçı açmak zorunda değil, krep dükkanı açmış. Durun memleketlime link de vereyim, güzellik olsun: http://www.ruedecreperie.com.au/ Her krepin vegan seçeneği de var. Bu da armutlu krep. Bu şehirdeki aşırı leziz vegan seçenekler sağolsun götüm göbeğim az biraz hacimlendi, döndüğümde bu konuda konuşmak istemiyorum. (bu acayip değişik bir yemek değil ama kebapçı açmamış Türk yeterince değişik...)

kurban olduğumun krep ustası, üstüne hindistancevizinden yapılmış vegan dondurma da koymuş. 




Bonus 2 – Siz billur yemeğe devam edin…
Siz köylü gibi koç taşağı yerken vatandaş burada kanguru taşağına terfi etmiş. Bu arada gerçekten bilmiyorum kanguruları öldürüp yiyorlar mı, ama bu şişe açacakları (fotoyu büyütüp yazıyı okuyabilirseniz göreceksiniz) kanguru taşağından yapılmış. Bir insan neden evinde ölmüş başka bir canlının herhangi bir parçasından bir şey barındırmak ister, bunu ben anlayamayacağım. Tam bir saçmalık. Sırf taşak komik bir şey diye fotoğrafını çektim. Buyrun. 


ya kim niye şunu evinde istesin... 




Bonus 3 – Yukarıda 5 satırlık paragrafta on kere taşak demişken komşusundan da bahsetmek istiyorum. Burada şehrin ortasından geçen nehrin adı: Yarra. Hatta şu meşhur “Yarra Yering” şarabının anayurdundayım. Popomu kaldırıp illa ki bir yerlere gezmeye gidersem Yarra Yering üzüm bağlarına gideceğim. Çünkü zevzeklik…


yarra yering üzüm bağları benim evden arabayla 1 saat 15 dakika.
başım göğe erer inşallah bu saçma bilgiyi de paylaştım sizinle. 




Hepinize sevgiler. 






24 Kasım 2016 Perşembe

Ben bu yola yumurtalarımla çıktım!

Çünkü ben üzerine sıçtığımın her yoluna yumurtalarımla çıkıyorum. Çünkü kadınım ve nereye bırakayım, takılan çıkarılan bir şey değil ki. E dünyanın öbür ucunda olmam beni yumurtalarımın gazabından korumadı. En baştan söylemek isterim ki, korkunç bir şey kadınların hoşa gitmeyen davranışlarına hemen “muayyen gününde herhalde” yorumunun yapıştırılması. Sizin uygun gördüğünüz hanım hanımcıklıkta davranmayınca, sanki hastalıkmış gibi “özel günümüzde” oluveriyoruz. Sinirli, hırslı, kaba saba olamayız biz, çünkü çiçek kadınlarız. Valla keşke olsak ama maalesef öyle değiliz. Ya da erkeklerin doğalında kaba saba, asabi olmaya hakları varmış gibi. E sizin de öyle haklarınız yok ki. Küçük görür gibi “amann uzak durun, özel gününde galiba” laflarınızı en baştan kınıyorum. İşinize gelince hemen aklınıza gelen muayyen gün yakıştırması, oturup konuşacak olsak delik delik kaçacağınız bir konu haline geliyor çünkü nedense. Öte yandan muayyen günlerimiz gerçekten var, ruh halimiz gerçekten çok değişiyor, evet ben de şu an PMS’im, evet alemlere atarlıyım, bağırmak istiyorum, ağlamak istiyorum, önümdeki bilgisayarı bile yemek istiyorum, o kadar iştahlıyım. Ve ben ömrümün dörtte birinden fazlasını böyle geçiriyorum. Biraz bundan konuşacağız şimdi müsadenizle. Çünkü alakası yokken küçük görür gibi “özel gününde” diyorsunuz, gerçekten pms olduğumuzda o medyumluğunuzdan eser kalmıyor. (Vallahi çok sinirliyim, kendimi durduramıyorum, bilgisayarı parçalamadan yazıya devam etmeyi deneyeceğim.)

Olgu arkadaşıma ruh halimi anlattım, bana bunu çizdi. Umarım anlayabiliyorsunuz.
umarım... (Olgu Nur Dereci arkadaşım çok yaşasın.)

Geçen gün evden çalışacaktım. Öğlen yoga dersi var, aslında niyetim sabahtan evde biraz çalışıp, öğlen yoga sınıfına katılıp, öğleden sonra da okulda çalışmaktı. Günün nasıl ve nereye gittiğini anlamadan akşam saat 6da, bir çanta dolusu Hindistan menşeli abur cuburla yatakta kendimi ağlamaklı ve henüz çalışmaya başlamamış vaziyette buldum. Daha yeni adet gördüm, yine PMS olamam diye düşündüğüm için halet-i ruhiyeme başka açıklamalar düşündüm. Acınası bir obur, götünü yataktan kaldırmayı başaramayan bir aylak olduğuma kanaat getirdim. Bu düşünceler işimi pek de kolaylaştırmadı. Evdeki normal yemeklerin hepsini yedikten sonra abur cuburun birazına dadandım. Çok garip şeyler almışım, midem bulandı. Akşam saat 8 gibi çalışmaya başladım. Sabah uyandığımda telefonumdaki adet döngüsünü takip eden uygulamadan bildirim gelmişti, “yakında kopuyoruz, hazır ol” diye. Günler su gibi geçmiş ve yine ayın o lanet dönemi gelmiş bile. Evet muayyen günlerimdeyim! Yine! Lanet olasıca yine!


yazıyı yazalı birkaç gün oldu.
bunların hiçbiri yok artık evde.
hepsini göbeğimde popomda zor günler için depoladım. 

Bu konuda kendimce küçük bir kararım var. Tüm kadınların ortaokulda öğrenip lise üniversite yıllarında doktora düzeyinde ihtisaslaştığı ped/tampon saklama becerisi var malumunuz. Gömlek kolunun içine, arka cebe çevredeki pipili cinsiyete mensup arkadaşlardan sır gibi saklayarak ustalıkla yerleştirilen pedler/tamponlar diğer kadınlarla kaş göz ile iletişim sağlandıktan sonra itinayla değiştirilir. Benim burdaki saçmalığı idrak etmem bir gün ishal olmamla oldu. İshal kadar iğrenç bir şey var mı ya, cıvık sıçıyorsun ve tuvalete her gittiğinde şen sesler eşliğinde bunu yaptığını herkes biliyor. İshal oldum ve hiç utanmadım, “bağırsaklarım bozuldu kötüyüm bugün” dedim, herkes de anlayış gösterdi. Lan bundan tiksinmiyorsanız, ben neden ayda bir adet gördüğümü saklıyorum? Bu minik aydınlanmadan sonra prensip olarak ped ya da tampon saklamıyorum. Bayrak gibi elimde de sallamıyorum. Kriterim şu: cep telefonumu ne kadar saklıyor ya da göze sokuyorsam pede/tampona da aynı muameleyi yapıyorum. Hiçbir şey de olmuyor, kıyamet filan kopmuyor, kimsenin arkamdan “Pelin’i var yaa, elinde pedle gördük geçen gün, kukusu var herhalde kanıyor, puhahaha” diye konuştuğunu da sanmıyorum. Olumlu anlamda da dünyayı yerinden oynatan bir eylem yapmadığımın farkındayım. Sadece bir lüzumsuz uğraştan kendimi kurtardım, tüm kadın arkadaşlarıma öneririm.

Erkek arkadaşlar, kadınların Allahı şaşıyor siz de ne yapacağınızı bilemiyorsunuz biliyorum, elinizden de bir şey gelmiyor değil mi? Size de yazık değil mi? Kadınlar çok dengesiz zaten hep, bir de bu hormonlar filan, hiç çekilmiyoruz değil mi? Değil lan, saçmalamayın. Uğraşan biz değil de sizmişsiniz gibi triplere girmeyin, benim canım zaten burnumda, alt tarafı iki gün he he diyip idare edivereceksiniz, ne var be!? Bir de şu konuyu normalleştirin, konuşun, ayıplamayın, garipsemeyin, tiksinmeyin artık ya. (Tiksinmek ne lan çüş, iki dakika saçmalamadan durun.) Ya bir de zahmet olmazsa bana bardağın dörtte birine viski, kalanına ice tea doldurup getirirseniz çok büyük sevaba girersiniz. Kimi kadın çikolata ister, benim canım bunu çekiyor. Bak üstüme gelmeyin, kibarca istedim, kabalaşmak istemiyorum. 

Bakın sayıyorum, 8 gündür böyle patlamaya hazır geziyorum sokaklarda, şimdi 5 gün de adetim sürse, gitti bir ayın yarısı. Bu ne demek, ömrümün yarısı böyle ziyan. Kim verecek bunun hesabını bilemiyorum ki... Yazık değil mi ya, istemiyorum çocuk filan, sizin olsun bütün boklu bebeler, bana ağrısız sinirsiz günlerimi verin.  

Bugünlerde kadınlar işe gitmesin, devlet kurumları tatil olsun, bayraklar yarıya insin demiyorum. Biraz asabımız bozuk diye çok özel bir muamele de beklemiyorum. Beklentim tam olarak şu: Evelyn’in çocuğunun ateşinden, bizim hocanın kırdığı kaburgasından bahsederkenki normallikte olması bu mevzunun. Mesela öğlen yemeğine çağırılınca: “Ben pms’im bugün, yalnız kalmak istiyorum” diyebilmek. Sanırım bunu erkekler yaşıyor olsaydı yer gök bu konuyu konuşuyor olurdu, bilim dünyası delicesine çare arardı vs vs. Biz yaşayınca da en azından ayıp, gizli, tiksinti verici olmasın. Ayıp oluyorsa da olsun be, yemişim sizin ayıbınızı! (Elimdeki cipsi bitirdikten hemen sonra onu yemeye geçiyorum. Mecaz anlam yok, ne bulursak yemek var.)

Not: Şşş, viskinin yanına çikolata da getirsenize ya! %70 kakaolu olanlar vegan oluyor. Kurban olurum hepinize. Sevgiler. Üstüne de cips alın. Ekmekli cips. Kekli, ekmekli, acılı cips. 


21 Kasım 2016 Pazartesi

Melbourne halayı

Melbourne’de her şey olabilir ama halay yoktur diye düşünüyor olabilirsiniz. Yanılıyorsunuz, var, çektim oradan biliyorum.

fotoğrafta ben yokum boşuna aramayın, çünkü fotoyu ben çektim.
 ama foto çekmediğim sırada halay da çektim. 

Burası çok kültürlü bir şehir. Hatta kendi kültürü var mıdır, nedir, nerededir; ben anlayamadım hala. Bence pek yok. Bir aksanları var değişik, bira var, Avustralya futbolu var, başka da bir şey yok. Öyle kültür mü olur! Kendileri de heralde farkında olacaklar durumun, varsa yoksa göçmenlerin kültürünü yaşatma, övme, yerlere göklere sığdıramama... Bir de göçmene mecburiyetleri var tabi, gönülleri hoş etmeye de çalışıyorlar sanırım.

Bu haftasonu 23. Anadolu Alevi Festivali vardı Melbourne’de, merak edip ona gittik. Festivalin nerede olacağını anlamaya çalışırken yanlışlıkla fazla google’lamışım, yerel hükümetin buna benzer festivallere ayırdığı bütçeyi buldum. Yaklaşık 400 tane etkinliğe irili ufaklı para ayırmışlar. Hadi yarısından çoğu yaramaz olsa, senede 100'den farklı kültüre ait etkinlik oluyor demek ki. Şehirde gerçekten de sürekli bir etkinlik hali var: Latin festivali, gece marketi, bienal, müzik festivali, hep bir şeyler bir şeyler… buranın nesi meşhur deseniz, etkinliği derim. 


Bizim Alevi festivali de şehrin biraz kuzeyinde bir gölün etrafındaki yeşillik alandaydı. Daha festival alanına yaklaşırken “lan herkes Türkçe konuşuyo!” heyacanına kapıldım. Yabancı memlekete gelince, yabancının suratına tebessüm ederken ince ince Türkçe giydirmek pis huyumdan kurtulamadığım için “herkes Türkçe anlıyor bak ağzına mukayyet ol” diye tembihimi yedim. 


Avustralyalı insanın gün içinde en çok telaffuz ettiği kalıp “no worries”. Hem “rica ederim” demek, hem “önemli değil” demek. Bir şey aldın teşekkür ettin, no worries diyor; çarptın özür diledin, no worries diyor. Gün içinde altmış kere no worries diyen insanların gayri ihtiyarı içinde “worry” namına bir şey de kalmıyor. Dingin, sakin insanlar. Avustralyalı dinginliği sakinliğiyle, Alevilerin hoşgörüsü birleşince bu festival de şirinler köyü gibi festival olmuş.  Hemen girişte Barış Atay’ın oyunu “Sadece Diktatör”ün bilet satışı vardı. Melbourne'e geliyormuş. Broşürün altında “Haziran Sydney” yazıyor! Kardeşlerim filan deyip sarıldım ama bilet satışında duranların Haziran’la alakası yokmuş, olsun sarılmış olduk, no worries. E o kadar sarılınca bilet de alırız sandılar ama bir bilete 40 dolar benden çıkmaz valla, yanpiri yanpiri uzaklaştık o standdan. Aleviliği insanlara anlattıkları standlar çadırlar vardı, kitap satışı standları vardı, 20 liraya gözleme, 5-6 liraya sallama çay vardı. Melbourne tarifesi çok fena gerçekten, kazık hep kazık, her şey kazık. Yapacak bir şey yok, aç duracak değiliz, aldık. Yine no worries deyip derin nefesler eşliğinde yedik. 


 Sonra müzik grupları çıktı, gruplardan biri sahneden inmeden önce, kulaklarımda hala şiir gibi asılı duran o büyülü sözcükleri söyledi: “O zaman bir halay çekelim değil mi?” Senin ağzın bal yesin abim. Hemen sonra Melbourne parklarından, inanması güç, lorke lorke sesleri yükseliyordu. Çok sıcaktı, buranın sivrisinekleri çok fena, daha fazla duramadık, halaydan sonra çıktık festivalden. Yalnız çiçek gibi festival olmuş, çok mutlu olduk geldiğimize, emeği geçen herkesin eline sağlık. (Evet burası çok sıcak, çünkü güney yarım küre. Mesela bugün 34 dereceydi. Ama yarın 19. Buranın havasını hiç sevmiyorum. Dengesiz. Bir de hep yağmur yağıyor. Mesela bugün 34 derece pişiyoruz ama yağmur ve rüzgar da var. Olmaz ki öyle.) 

Hepinizi öpüyorum, kendinize dikkat edin, kiminle konuşsam sesi boğuk boğuk geliyor, bol sıvı için, önünüzü kapatın. No worries. 






16 Kasım 2016 Çarşamba

Şimdi elimizdekileri bırakıp yavaşça ayağa kalkıyoruz.

Aha karşıdan karşıya geçen adam
bile üçgen vücut. 
Mesleğim malumunuz spor hekimliği. Spor hekimliği sadece kopan ön çapraz bağınız, yırtılan menisküsünüz demek değil, spor hekimliği fiziksel aktivite demek, spor hekimliği hareket demek. 

Melbourne bu konuda takdire şayan. Maşallah bütün şehir kıpır kıpır, vızır vızır. Parklarda, sokaklarda her saat koşan birilerini mutlaka görüyorsunuz, bisiklete binenler, nehirde kürek çeken yaşlı başlı teyzeler, golf burada zengin sporu değil, golf oynayanlar, sörf yapanlar bol... Buranın kendine has bir futbolu var, o da çok popüler, e zaten İngilizlerden kalma kriket var. (Kriket takımı çok kötü gidiyormuş bu aralar, koca kıta buna yanıyor. Krismıs'ı bizim için bok etti kriket takımı diyorlar. Neyse konumuz başka.) Pek ince yapılı, zayıf da değil burada insanlar, hem boylu boylu hem de biraz gürbüzceneler, çok mu yiyorlar ne yapıyorlar bilmiyorum. Ama neticede çok aktif yaşadıkları bir gerçek. Herkes her daim sporla haşır neşir. Darısı başımıza. 





bakınız yüksek masa.
fotoğraf biraz kötü oldu çünkü gündüz çekmeye
utandığım için gece gece okula gidip çektim.
sandalyeyi de masanın yüksekliği anlaşılsın diye koydum.
Yoksa ayakta çalışıyor adam, sandalyeyle işi yok. 
Bahsetmiştim galiba, bizim buradaki okulda hocalar asistanlar aynı ofisi paylaşıyorlar. Yirmi küsür kişilik bir ortak ofisimiz var. Başkalarının masalarını da görüyorum yani. Benim hoca ve birkaç hoca daha “standing desk” kullanıyor. Yani yüksek çalışma masası. Oturmadan ayakta çalışıyorlar bütün gün. Bakın çok önemli, İngiltere’de kampanya var “Stand Up Britain” diye, İskandinav ülkeleri “bu yüksek masa işini çok mu abarttık?” diye makale yayınlıyorlar, herkes kullanmaya başlamış demek ki. 

Bu yeni bir plaza trendi, hava olsun diye yapılan moda bir şey diye düşünebilirsiniz. Ama değil. Çünkü gün içinde oturarak geçirdiğiniz süre, kalp damar hastalıklarına yakalanma ihtimalinizle ve diğer tüm sebeplerden ölme ihtimalinizle direk ilişkili. “Direk ilişkili” demek ne demek? Yani şişmanlamasanız da, kolesterolünüz yükselmese de kalp damar hastalıklarına yakalanma olasılığınız artıyor demek. Ha bir de diğer fiziksel aktivitelere ne kadar katıldığınızdan da bağımsız bu etki. Peki bu ne demek? İşten çıkınca koşmaya da gitsen, yüzmeye de gitsen oturduğun saatin kötü etkisi büyük ölçüde duruyor demek. Yani? Kalkın. Kalkınız. Ayağa kalkın. Geri oturmayın. 

Hacettepe'deki güzel odam,
canım topum <3
Şu excel yüzünden ben de bilgisayar başı bir insan oldum. Hacettepe’de de koltuk yerine pilates topuna oturuyordum. Burada topum da yok. Bütün gün ofis sandalyesinde oturup sayılara baka baka gün geçiriyorum. Bu böyle olmaz dedim, evdeki imkanlarımla kendi yüksek masamı yaptım. Masamızın yanındaki dolabın tepesinde çalışıyorum artık. Zaten esasında benim bir masam yok. Brezilyalı Victor var, onun masası var. Ona “az kayarsan 4 ay ben de burada oturayım” dedim, o da kaydı sağolsun. Böylece bir masam olmuş oldu. Madem oğlan bir iyilik yaptı, neden tepesine çıkmıyorum? Kelimenin tam anlamıyla tepesine çıktım. Sabahtan akşama zebellah gibi başında ayakta duruyorum. Kusura bakmasın Victor kardeşim, canımdan kıymetli değil. Bu bir hayat memat meselesi.


Bakın ben üstüme düşeni yaptım. Sizleri bilgilendirdim. Bir tane Sümer atasözü varmış: “Biliyorsun, neden öğretmiyorsun?” diye. Buyursunlar öğrettim. Bütün gün sandalyede oturup, sonra bana gelip “Ben neden genç yaşımda öldüm?” demeyin. Rica ederim öyle uzun uzun oturmayın. Sıhhatli günler dilerim. 



Kendi imkanlarımla yaptığım yüksek masa.
Gidiyorum dikiliyorum orda bütün gün Victor'un tepesinde.
Facebook'a giriyor mu, ayıplı sitelere bakıyor mu diye bilgisayarını dikizliyorum,
yok maşallah güzel güzel çalışıyor. 


Gelecekten gelen ekleme: Bu yazıdaki fotoğrafları çok sayıda sunumda kullandım, çok yerde anlattım. Ne yaptımsa insanları ofiste daha aktif olmaya pek de ikna edemedim. En azından öyle hissediyorum. Bunlara ek olarak bir de masa altı pedalı satın aldım, benden görüp heves edip alan çok oldu ama bence kullanan pek olmadı. Artık üniversitedeki işimden ayrılıyorum, pedalımı da alıp kendi kliniğime götüreceğim. En azından kendi kurduğum klinikte umarım çalışanlarımın olması gerektiği kadar aktif olmasını sağlayabilirim. 

12 Kasım 2016 Cumartesi

7 dakikanın hatırına Evelyn'e bir kadro verin!

Daha önce pek de mütevazılık etmeden çeşitli cümlelerde, akıllı ve çalışkan bir insan olduğumu yazmış olabilirim. Öyleyim çünkü. Ama çalışkanım demek çalışıyorum demek değil, o becerim var, gerekirse kullanırım demek. Şimdiye kadar sadece ÖSS’ye ve TUS’a girerken gerekmişti, onun dışında yattım hep. Buraya gelip çalışmak nedir görene kadar işler öyleydi yani.

Mesela spor hekimliğine başladım, maşallah çok rahat, çok keyifli bölüm. Ama fazla rahatlık göze batar, fazla rahat görünmemek lazım, şöyle bir şey yapıyordum: Elime 3-5 tane hasta dosyası alıp koridorda bir ileri bir geri, çeşitli odalara hızlı hızlı girip çıkarak, biri muayene mi yapıyor içeride, ayy çok pardon diyip, içeri bir şey arıyormuş gibi bakıp çıkarak, böyle telaşlı telaşlı geziyordum. Bak bunu yap, sonra yirmi dakika görünme ortalıkta. Zaten bölümde 15 hasta var, 5 doktor var. Kimse fark etmez, akıllarda “bir yerlere gitti o bir şeyler arıyordu” diye kalır.  Bütün işyeri rahat olan arkadaşlara öneririm, meşgul izlenimi mühim. Öte yandan spor hekimliğinin ilk iki yılı zaten TTB merkez konseyinde olduğum zamana denk geldi, o gerçekten yoğun yorucu bir işti, yoğunmuş gibi yapmama gerek fazla olmadı.  Sonra büyüdüm, baktım benden sonra başlayan bir sürü arkadaş var bölümde, bıraktım kolumu bacağımı morartarak kapılara koridorlara çarpmayı kendimi, paşalar gibi gittim oturdum masama (evet masam var) . İhtiyacınız olursa ben buradayım, dedim. Makale okuyacaksan oku, ders hazırlayacaksan hazırla… Mis, çiçek… Sonra kurtlandım, Hacettepe bana olanak sağlamış, asistanlığında yurtdışına git, maaşın benden demiş, ben neden gitmiyorum? Gideyim. Yazdım çizdim, ayarladım burayı. Geldiğim yer hastane değil, burada doktorluk yapmıyorum. Spor bilimleri fakültesi’ndeyim burada, egzersiz fizyolojisi ekibiyle çalışıyorum. Yani o 15 hasta da yok. Gelsin “Solitaire” dolu günler... Nah gelir! Gelmedi.

Nasıl çalışıyoruz anlatmaya çalışayım. Sabah geliyoruz, Evelyn bacım da geliyor. Ceketini çıkarırken soruyor, “Kahve içmek isteyen tuvalete gitmek isteyen var mı?”, sonra zaman olmayacak çünkü. Saatlerimizi ayarlıyoruz, aman yarebbi, dayak yer gibi, oradan oraya, saat 5 olana kadar oturmadan çalışıyoruz. Diyelim ki iki işimizin arasında yedi (sayıyla 7) dakika vakit var. Yani 2 buçukta işimiz var, saat 2’yi 23 geçiyor. Bana diyor ki, hazır vakit varken şunu yapalım arada. Hazır vakit yok ki Evelyn. 7 dakika var sadece, ona da pek vakit denemez. Ya ben yirmi dakika olsun yine de yeni işe başlamam. Yirmi dakikada yeni işi düşünmeye başlayabilirim, ama belki ona bile üşenirim, ertesi güne bırakırım. Yemin ederim aynen böyle çalışıyoruz, imanım gevriyor. E ben zaten şu daha önce bahsettiğim excelle boğuşuyorum ayrıca, evde gecenin körüne kadar onları yapıyorum. Ne azalıyor, ne bitiyor allahın belası. Sadece hafta içi de değil, hamdolsun her gün çalışıyoruz. İlk defa bu hafta sonu işe gitmedim, onun dışında hafta sonları da gerekiyor, gidiyoruz. 

Öğle arası mesela hastanede benim için dev organizasyondur. Bizim Hacettepe’de 12-13.30 arası öğle yemeği zamanıdır. Saat 11 olunca ben huzursuzlanmaya başlarım. Ne yiyeceğiz, nereye gideceğiz… Halbuki ben yanımda getiriyorum genelde yemeğimi. Saklama kabımda mercimek yemeğimi alıp gidip nerede yesem, derdim de bu. Yiyip gelince de tantana bitmiyor ki. Bu sefer ikinci bir tur huzursuzlanma: Bir Türk kahvesi olsa da içsek... Burada rüyamda görürüm. Bir güzel şey, burada hoca dahil herkes yanında yemek getiriyor. Ben göze batmıyorum. Saklama kabını alan mikrodalganın başında sıraya geçiyor. Yemeğini ısıtan 15 dakikada yiyor, yallah işinin başına. "Hani bana sade Türk kahvesi lan" diye ağlayarak bağıracağım bir gün!

Ben buraya zaten dört aylığına, ilim irfan öğrenmeye geldim. Gezeceğime, yatacağıma çalışırım canıma minnet. Ne kadar çok şey öğrenirsem, tecrübe edersem
yanıma kar. E ama Evelyn ne olacak? Bu kadar çok çalışınca sanıyorsunuz ki burada yeri sağlamdır. Yok öyle bir sağlamlık, rahatlık. Burada akademisyenler sözleşmeli çalışıyor. Evelyn üç yıldır, altı aylık sözleşmelerle çalışıyor. Bu sene artık araştırma bütçesi suyunu çekince Evelyn’in sözleşme de yenilenememiş. Ocak sonunda benimle birlikte o da yolcu. İki arka masamda Andrew var, araştırmacı değil o, ders anlatıyor sadece, onun da ocakta sözleşme doluyor. Başka üniversitede iş bulamazsa bulana kadar işsiz gezecek. Başka üniversitede iş bulmak da kolay değil çünkü burası yabancıların kolay kabul gördüğü bir memleket olduğu için tüm dünyadan herkes deli gibi başvuruyor. Rekabet almış başını yürümüş, çıta Allahuekber dağına çıkmış. Ne anladım ben on beş dakikalık öğle aralarından, cumartesi günleri işe gelmekten? Benim anladığım burası da maalesef cennet değil. Cennetse bile yolları taşlı. Ya da cennette işsizlik maaşıyla yaşamak da olası. Tesadüf geçenlerde şu yazıya denk geldim, tam da Avustralya’dan olay: http://sendika12.org/2016/10/parca-basina-calisan-akademisyen-john-nicin-intihar-etti-george-morgan/

Ortalık fena, kendinize iyi bakın, dikkatli olun. Çokça sevgiler.

Evelyn (yanımdaki) bacım da artık yeter dedi ve şehre vurduk kendimizi,
başka kadınlar çikolatalı kremalı şeyler içebilir
 bir veganın en esaslı içeceği her daim smoothie. 


5 Kasım 2016 Cumartesi

Avustralya solcusu neye benzer?

Onların da ağzı burnu var, onlar da Marx Lenin biliyor. Konu buraya nereden geldi anlatayım:

Cennet vatan Avustralya’da solcular neyi kendine dert edinir ne yapar merak içindeydim. Geçen gün tren istasyonunda sosyalist bir partinin standı vardı. Tanışmaya konuşmaya yanlarına gittim. Mecliste vekilleri olduğunu öğrendim, bu cumartesi sığınmacılarla ilgili yürüyüş olduğunu öğrendim, başka bir şey öğrenemedim. Çünkü o kadar hevesli ki kadın bana Ortadoğu ile ilgili bildiklerini anlatmaya, konuyu Avustralya’ya getiremiyorum. Hoyava diye bir yer anlatıyor, takip ediyoruz diyor, kadınlar diyor. Allah allah neresi acaba, Hoyava, Hoyava… Yok bilmiyorum. Çaktırmıyorum da kadına. “Evet” diyorum “tabi Hoyava, kışın güzel olur çok.” Bak diyor rozetlerimiz bile var: Rojava rozeti. Yahu senin işin mi yok, sen 15000 km uzaktaki Rojava’yı nerden duydun Avustralya solcusu? Biz daha sizin başkentinizi bilemiyoruz. (Kopya vereyim, Sydney değil.) Sonra başladı bana Erdoğan anlatmaya. Saray yaptı, başkanlık istiyor, biliyoruz hepsini. Neticede bir bok öğrenemedim kadından, kalktım bahsettiği yürüyüşe geldim.

"Sığınmacı çocukların alıkonmasına karşı anneanneler"
Çiçek gibi yer burası, 4 haftada ben de teletabi gibi oldum, hakkını yemeyeyim güzelim memleketin. Ama sorarsanız hiç mi yamuğu yok diye, valla Aborjin meselesi var tabi, bir de bu sığınmacı kamplarını öğrendim yeni. Dahasını da öğrendikçe yazarım, siz de rahat rahat buraları boklayıp içinizi serinletebilirsiniz. Avustralya’nın kuzeyinde iki küçük ada var: Manus ve Nauru. Bu adalar Avustralya için birer sığınmacı hapishanesi. Suriyeli sığınmacıların az bir kısmı Asya üzerinden kaçak yollarla botlara binip Avustralya’ya gelmeye çalışıyor. Başka ülkelerden de kaçıp gelenler var tabi. Çokça insanın bu tehlikeli yolculukta öldüğü söyleniyor, sayı bilemiyorum. Ölmez de kalırlarsa ve bir şekilde kıyıya çıkmayı başarırlarsa bu sığınmacılar tam kurtuldum derken Avustralya hükümetinin eline geçiyor; Manus ve Nauru’daki kamplara alınıyorlar. Kamplara giriş var çıkış yok. Koşulların oldukça kötü olduğundan bahsediliyor. Tecavüzler, basit hastalıklardan ölenler, sıtma… Yaklaşık 2000 tane hapis tutulan, ülkeye sokulmayan sığınmacı var. Uluslararası Af Örgütü bu kampların varlığını işkence kapsamında değerlendiriyor. Merak eden olursa buradan bakabilirsiniz: https://www.amnesty.org.au/island-of-despair-nauru-refugee-report-2016/ . Ben uzatmayayım. Neticede Avustralya kaçak yollarla gelmeye çalışan sığınmacılara pek de öyle “minnoş”, pek de “teletabi” davranmıyor anlayacağınız. Dün de burada “sığınmacıları ülkeye alalım” talebiyle yapılan bir yürüyüş vardı.



Buranın pek cafcaflı bir siyaseti yok, ben de pek okumadım açıkçası meclislerinde hangi partiler var, kim yönetiyor vs. Avustralyalı arkadaşların anlattığı kadarıyla biliyorum. Dolayısıyla yazının geri kalanını okumaya devam ederseniz insanların kaşından gözünden bahsettiğim yüzeysel eylem izlenimlerimi bulacaksınız. Şimdiden uyarayım.



Milli kütüphane önünde buluşuldu, söylendiği saatte başlandı. Burada bütün kültür sanat etkinliklerine, spor müsabakalarına şöyle bir cümle ile başlanıyor: “I acknowledge the Aboriginal owners of the land on which we meet, and pay my respect to their Elders past and present, and also to all Aboriginal and Torres Strait Islander Peoples here today.” Bu cümle şu manaya geliyor: “Biz geldiğimizde burada Aborjinler vardı, biz canlarına okuduk, farkındayız, çok pardon.”  Daha önce konserlerde, panellerde duymuştum bu cümleyi (evet konserlere, panellere gidiyorum, ne sandınız), yine bu cümle ile açıldı kürsü. İki bin kişi civarında insan vardı eylemde. İlk dikkatimi çeken kadın sayısıydı. Çok çok kadın, daha az erkek vardı. Öğrenci yaşlarında neredeyse kimse yoktu.  İşinde gücünde kocaman insanlar hep. Yaş ortalaması yüksekti yani. Gerçi çok kalabalık gelen bir “Sığınmacı Çocukların Alıkonmasına Karşı Anneanneler” grubu vardı, onlar direk ortalamayı yukarı çekti. Anneanneler örgütlenmiş, mor eşofman takımları çekmiş altlarına, başka memleketlerin sahipsiz çocuklarına sahip çıkmaya gelmişler. Baya da kalabalık gelmişler. 

anneannelerin hastası oldum. hep onlarla yürüdüm.
pamuk solcu nenelerim. kadınları çok seviyorum. 

Burada yaşayan çok fazla göçmen olmasına rağmen eylemde hep peynir beyazı Avustralyalılar vardı. Sokakta yürürken göreceğiniz Avustralyalı-göçmen oranı buraya yansımamış pek. Yani buradaki göçmen nüfus pek de sallamamış kamplardaki insanların halini. İsterseniz insan evladı çiğ süt emmiş diyin, isterseniz göçmenler kendini bu memlekette söz sahibi hissetmiyor, hükümetin yapıp ettiğinden de sorumlu hissetmiyor diyin, ben hangisi daha doğru olur kararsız kaldım. 

"onların evi burası, onları evlerine getirin"
İnsanlar eyleme köpekleriyle çocuklarıyla gelmiş,  herkes kendi dövizini hazırlamış. Biri köpeğine döviz giydirmiş. Samimi ve yaratıcıydı bence insanların dövizleri. 50’den az polis görevliydi. Özellikle etrafı gezdim, baktım, aradım taradım, zira aramadan polis bulmak zor. 4-5 tane farklı sosyalist örgüt vardı, ne farkları olduğunu bilemedim tabi uzaktan. Şimdi bana benim memleketi anlatacaklar diye gidip tanışasım da gelmedi hiç. Aman ne farkları olacak, bizim ne farklarımız varsa aynısıdır bence. Şimdi hangisi necidir bilemediğim için yamuğa gelmeyeyim diye gittim anneannelerle yürüdüm ben. Acaba anneannelerin kortejinde yürüyorum diye mi bilmiyorum, slogan atmak denen şey neredeyse hiç yok. Biraz gençlerin yanına doğru ilerledim kortejde. Megafonlu kadının sloganına eşlik edeyim dedim, ses fazla gür, yumruk fazla sıkılı kaçmış olacak, bir iki bakış yedim, “Kusura bakmayın Ortadoğu solcusuyum” dedim, “fabrikalar tarlalar” sesimi kısıp izleyici konumuma geri döndüm. Öyle mırıl mırıl slogan mı atılır, biz öyle görmedik. Ama sonra düşündüm, bizim kültürümüz gür, gürültülü, yüksek sesli. Bunların adabı farklı. Zaten bunlarda öyle çok da bir kavga hali de yok. Nasıl tarif edilir bilmiyorum ama bizim sloganlar adam döver gibidir, bunlarınki daha bir rakınrol. Bana sorsanız bizimki daha iyi.

bakın polis. ACAB derken "bu adam hariç" deyin. 

"kardeşlerimizi
buraya getirin"
Burada da konuşmalar uzun ve sıkıcıydı. Belki de ben sıkılıyorumdur, eyleme katılanlar ilgiyle dikkatle dinlediler çünkü başından sonuna kadar. Suriyeli bir kadın sanatçı getirmişler ona söz verdiler, kadın da IŞİD’den çok Esad’a giydirdi. IŞİD gelir gider diyor, bizim derdimiz Esad diyor, çok baskıcı diyor. Nah gider IŞİD, el kadar çocuklara kafa kestiriyorlar, pazarda kadın satıyorlar lan, sen ne anlatıyorsun. Diyemedim tabi, sessizce dinledim. Buranın solcusu çok özgüvenli geldi bana, kazandıkları şeyleri vurguluyorlar hep, neşeliler, en büyük dertleri işte dünyanın sorunlarına duyarsız kalıyor olmak, kendi sorunları pek olmayınca... Darbe görmemişler, dayak yememişler, onlar neşeli olmasın biz mi neşeli olalım. Başka da çok çok farklı bir şey yoktu bence. Kortejler, megafonlar, trafiği durdurmalar, birkaç tane polis...
Ha bir de bildirileri renkli çıktı almışlar, zengin memleket zaar.







bandonun maşallahı vardı, ellerine, ayaklarına, ağızlarına sağlık.
ingilizce "eline sağlık" nasıl deniyor bilemiyorum,
demek istiyorum, içim şişiyor. bilen varsa yardım etsin. 




31 Ekim 2016 Pazartesi

Melbourne'lüye her gün bayram

Geçen sabah uyandım, haberlere bakarken ihraç edilen akademisyenler listesini görüp indirdim. CTRL+F, “İsim Soyisim”. Sonuç bulunamadı. İki isimli insanın adı her listede yanlış yazılır, sadece soyisim ile de bakalım, garanti olsun. Yine sonuç bulunamadı. Hah, hala dönünce işim var. Listeyi taradım, tanıdıklar var. Fettullah’la  filan tabi ki alakaları yok. Biliyorsunuz işte, anlatmaya gerek yok.

Rektör seçimleri göstermelik oluyor, birinci seçilen atanmıyor diye mızırdanırken biz, mesele toptan çözülmüş, “ne seçimi lan, nah seçersiniz rektör” uygulaması gelmiş. Biz nerdee, sen nerdee… Aramızda yüzyıllar var, biz ondan seninle anlaşamıyoruz.

nostalji için lise yıllarımdan foto koymak isterdim ama
o kadar çirkin ki o fotolar, yapamam.

O arada benim güzel lisemin, Atatürk Lisesi’nin en güzel öğretmenleri proje okulu dalgasına alınmış. Güzelim okul ruhunu, tarihini yitirmiş. Orhan Veli’nin okulu diye övündüğümüz okul, şimdi kim bilir ne dümbeleklerin okulu diye anılacak. Memleketten çok liseme üzüldüm desem yeridir, biricik okulumuzdu, dünya kadar mezunu vardı, bir araya gelip de okulumuza sahip çıkamadık, bir Hababam kadar olamadık, bütün suç bizimdir.

Derken hop, Cumhuriyet gazetesi baskını... Sonra arkadaşım bir haber gönderdi, nesli tükenen bir kızıl geyiği avlamış AKP'li bir iş adamı, o hayvanı koruması gereken memurla birlikte bir de fotoğraf çekmişler. Ya sen ne yapacaksın geyiği? Çok mu lazımdı sana geyik?  Türkiye’deki haberleri okumak bile yetiyor insanın nefesini daraltmaya. Uzaktan daha korkunç görülüyor biliyor musunuz? İçindeyken insan bir analiz kastırıyor, bir basın açıklamasına gidiyor derken yaşanır hale geliyor o cehennem. Biraz uzaktan bakınca işin renginin ne kadar boka çaldığı daha iyi belli oluyor.

"12 bin lira verdim, avlayamasaydım param yanacaktı" demiş. Yasak lan yasak! 
Ama diyebilir çünkü vicdansızlık, arsızlık, usulsüzlük iktidarda. Niye diyemesin.  
12 bin lira. Kolay mı. Az mı. 12 bin. öldürür, ıstırır, yalar bile. 

En sevdiğim bayram 1 Mayıs, sonra da 29 Ekim. 23 Nisan, 30 Ağustos filan biraz tırt gibi ama 29 Ekim çok kral gün. Bu sene 29 Ekim’de timeline hiç coşmadığı kadar coştu. Herkes yardırdı adeta cumhuriyet diye, ölünce kıymete binen ünlüler gibi oldu canım cumhuriyet. Tarık Akan gibi cumhuriyet. E Türkiye’nin bayramı var da Avustralya’nın yok mu? Tabi ki var! Bugün burada resmi tatil çünkü bir nevi bayram. Ne bayramı? Beygir bayramı. Evet çünkü başka bir gezegendeyim ben, bunu artık anlayın. Kimi arkadaşlar inanmayacaklar, “Melbourne Cup” diye araştırsınlar buyursunlar. 1861'den beri düzenlenen ünlü bir at yarışı bu.

1886 tarihli bu resimde ressam carl kahler bize ne anlatyıor?
 yeni delirmemişler yani, eskiden beri manyaklar. 

o kılıkla beygire mi gidilir? 
1 Kasım'da her yer kapalı, mesela ben bugün işe gitmedim çünkü üniversite de kapalı. Biletini alan at yarışı izlemeye gidiyor. Ama o kadar kolay değil. Kıyafetler şıkır şıkır olacak, yoksa hipodroma giremezsiniz. Metrolarda, sokaklarda her yerde “bilinçli kumar oynama” uyarıları var. Bir yandan at yarışı için okul tatil edip diğer yandan halk içip içip ailenin rızkını beygire yatırmasın diye önlem alıyorlar. Ben artık güzel kafamı yorup da anlamaya çalışamayacağım. Zaten at yarışı da iğrenç bir şey. Her keyfimiz hayvanlara ayrı zulüm, hırsımdan bağıracağım. Biraz hayvanlar için, biraz lisem, biraz da kaybettiğimiz her şey için. Hayallerimizi aldınız, yazıktır.


benim memleket adeta bir pakistan olmak yolunda, burada dünyanın en saçma bayramı...
şu hallere şu davranışlara bakın hele. aklıma mukayet olamıyorum. 
bari  #imamhatiplerkapatılsın


Not: Bu arada, buraya yerleşmek niyetindeki arkadaşlarım, vallahi kusura bakmayın hala fırsat bulup araştıramadım. Araştırıp yazacağım, sözüm söz. 






28 Ekim 2016 Cuma

Temiz güzel gıybet var, hem de ibretlik.


Umarım hepinizin keyifler bal şekerdir. Ben iyiyim çok şükür. Bu hafta okulda elime iş değdi artık. Onu izle, buna dokunmadan bak, yancı gibi iki hafta geçirdim. Baktım ben böyle sıkılacağım, kendime uğraş bulmaya karar verdim. Birkaç kere yanımda bakmaları gereken ama vakit bulamadıkları için bakmadıkları verilerden bahsetmişti hoca ve Evelyn (Brezilyalı postdoc abla, hani beni buraya yerleştirme planları yapan). Bu hafta Evelyn’e dedim ki, “Sen bana bir saat ayır anlat şunları, ben bir bakayım. Beceremezsem en fazla bir saatin boşa gitmiş olur,  becerirsem yükün azalır.” “Ya vallahi çok zor, nasıl olacak” filan dedi, ısrar etmedim. Sonra bir daha bahsi açıldı, “Gel dedim inat etme anlat, benim kafam zehir gibi, yaparım ben.” İkna oldu, oturduk baktık. Şimdi durumun vehametini size şöyle anlatmak istiyorum. 2014 yılından beri her 10 saniyede bir kayıt alan 14 cihaz düşünün, bu cihazların kaydettiği verinin başını sonunu hayal etmeye çalışın. İşte açmaya korktuğum şemsiyenin boyutu genişliği böyle bir şey. İki tane mühendis abimiz sıçanların spontan aktivitelerini kaydetmek için tasarlamışlar bu aletleri. Elleri dert görmesin ama ben çok büyük sıçtım. (Bir küçük ara verip öğretmenlik doktorluk abartılıyor, bence mühendislik kutsal meslektir, bunu belirtmek isterim. Hepinize saygılar.)  Neyse anlattı Evelyn ne yapmam gerektiğini, “Bak çok zor bu, yapmak istediğine emin misin?” diye tekrar sordu. Yani şöyle bir cevap ben düşünemiyorum ki: “Aa çok zormuş hakikaten Evelyn, yapmayayım ben vazgeçtim.” Yani buraya gelmişsin çalışmaya, iki işin ucundan tutmaya. “Aman bu da pek kastı” deyip kolayından iş mi seçeyim? Yaparım dedim, ayıpsın dedim. Bugün bu işle uğraştığım ikinci günüm. Başım gözüm kararıyor, gözümün önü matrix oldu, cin çarpmıştan beter oldum. Hesaplarıma göre en az bir ayı var bunun bitmesinin.
aha verinin bana gelişi bu. ekmek cinyıs'ın elinde abiler ablalar.
Excel de Allahın belası lanet bir programmış. Word’ü de sevmem zaten. Diyemiyorum ki, ben bunları powerpoint’te yapayım, o programa elim alışık. Komik köpekler filan koyarım sağına soluna, başlıklar döne döne gelir, yana söne çıkar, tatlı olur.  Neyse dün verilerin haritası gibi bir şey çıkardım, onu gönderdim, alkış kıyamet bir sürü aferinler aldım. Çok ahım şahım bir şey yaptığımdan değil, bence buranın tarzı bu. Bir şey yapınca aferin diyorlar. Bizde sıçarsan “sıçtın çık” denir, iyi yaparsan “yapacak tabi maaşını alıyor” denir. Yani benim tecrübelerim daha çok o yönde. Ama Hacettepe Spor Hekimliği’ni tenzih etmek isterim. Yaptığımız iki kalem işte birbirimize bol keseden “eline sağlık”lar, “teşekkürler”, “asıl ben teşekkür ederim”ler bizim bölümde de havada uçuşur, o da bizim güzelliğimiz.

bakın ben ekran görüntüsü alıp buraya koyamadığı için ekranın fotoğrafını çekmiş insanım.
excel beni yer, beni harcar. 

Neyse beynimin içinde bir yandan sayılar pır döndüğü için lafı toparlayıp da gıybetli hususa gelemedim. Ben daha bu verilere dalmadan önce, hala gözümün feri yerindeyken, günlerden bir gün çalışmaların buraya kadarki sonuçlarını konuşmak için Evelyn’in evinde toplandık. Neden evde toplandınız diye soracak olursanız, Evelyn’in on aylık bebeği var, o yüzden yarı zamanlı çalışıyor. Pazartesi salı işe gelmiyor, biz salı günü onun evine gittik, bebek sevip çalışmaları konuştuk. Biz dediğim, ben, hoca, bir de Alman bir kız. Evelyn dedi ki hocaya, şimdi geldiğimiz noktaya geçmeden önce sen kızlara işin başını bir anlat ki damdan düşer gibi olmasın. Hoca başladı anlatmaya, Evelyn araya girdi “çüşş” dedi, “çok başa sardın bu sefer de, bari hayat hikayeni anlatsaydın!” Anam bizim hoca muhabbet çok seviyor, “olur” dedi. Bize, yalanım varsa şurdan şuraya sevişmek nasip olmasın*, en az bir saat hayat hikayesini anlattı. Baya özel geldi bana anlattığı şeyler, o yüzden acaba bloga yazmasam mı diye düşündüm. Ama tanımıyorsunuz ne de olsa, anonim bir hayat hikayesi gibi bilmenizden bir şey olmaz dedim sonra. Siz yine de orda burda çok anlatmayın, ayıp olmasın. Başlıyorum.

..............BLOGUMUZ BU AŞAMADA TEKRAR DÜŞÜNÜP KENDİNİ SANSÜRLEME KARARI ALDI. ANNEM DE KIZDI ZATEN. AZCIK EMPATİ YAP DEDİ. ADAMIN İÇDONUNA KADAR YAZMIŞSIN, UMARIM İZİN ALMIŞSINDIR DEDİ. YÜZÜM KIZARDI. KUSURA BAKMAYIN ARTIK. ZATEN NE YAPACAKSINIZ BİZİM HOCANIN HAYAT HİKAYESİNİ? .......................

İşte hoca bize bunları anlattı pembe dizi tadında, sonra yemek yedik, azcık işimize baktık, sonra da dağıldık tatlı tatlı. Okuduğunuz için teşekkür eder, herkese mutlu hafta sonları dilerim. 


* saygıyla anıyoruz.